ευδιάλεκτος

εὐδιάλεκτος, -ον (ΑΜ)

εύγλωττος, ευφραδής.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + -διάλεκτος (< διαλέγομαι), πρβλ. α-διάλεκτος].